De nadelige effecten van flikkering:
Vermoedens over de nadelige effecten van flikkering (zichtbaar en niet-zichtbaar) bestaan al sinds Tl-verlichting op de werkplek werd geïntroduceerd (rond de jaren 50).
De effecten van flikkering zijn goed onderzocht, maar zijn niet beperkt tot, hoofdpijn, migraine, vermoeide ogen, vermoeidheid en zelfs epileptische
aanvallen.
Zelfs als flikkering niet visueel kan worden gezien, kan flikkerend licht nog steeds via uw ogen binnendringen en onze netvliezen, die via het neurale circuit naar uw
centrale zenuwstelsel (hersenen) reizen, waar ze uw zintuigen beuken en mogelijk chaos veroorzaken.
Kortom, flikkering kan een stil, meestal onzichtbaar en sluipend probleem opleveren.
Niet iedereen is gevoelig voor lichtflikkering en het is moeilijk te kwantificeren welk percentage van de bevolking daadwerkelijk lichtflikkeringsgevoelig is. In het beste geval vonden we een bron die schat dat 1 op de 4000 personen lijdt aan lichtgevoelige epileptische aanvallen (lichtgevoelige aanvallen).
Het is ook moeilijk om precies te kwantificeren welke niveaus van flikkering de drempelwaarden voor veiligheid en gezondheid overschrijden.
Onze visuele zintuigen en centrale zenuwstelsels zijn complex en variëren van persoon tot persoon. Verschillen in leeftijd, gezichtsscherpte en lichaamschemie
lopen sterk uiteen en verergeren het probleem nog meer.
Omgevingsverlichting van meerdere bronnen draagt ook bij aan de complexiteit van Flicker Verminderen omgevingen met meerdere lampen het flikkeren, verhogen ze het flikkeren of beide?
Welk niveau van flikkering kan als veilig worden beschouwd voor zo’n diverse, vloeiende en veelzijdige omgeving? Kortom, het is een extreem moeilijk probleem om
onder de knie te krijgen.
MMD kan voor alle lichtbronnen het TLA meten. De TLA betekent Temporary Light Artifact. Hier vallen zowel Flicker als stroboscopische effecten onder en dit willen wij, als zijnde MMD, als innovatie prijs aandragen.
